Orang asli & Orang oetang

Salamat paki (zoals de indo's goedemorgen noemen, of ik het goed schrijf heb ik eigenlijk geen benul van)!

We zijn letterlijk twee weken verder en op de dag dat de Chinezen hun nieuwe jaar inluiden (blijft toch apart volk, waarom doen ze het niet gewoon de 31ste December) heb ik de 'mensaap' mogen aanschouwen. In de voorgaande twee weken is er inmens veel gebeurd, wat ik enigszins beknopt uiteen ga zetten.

Lianne en ik waren achter gebleven in het oudste regenwoud ter wereld, genaamd Taman Negara. We besloten hierheen te gaan omdat de oostelijke eilanden dicht zaten. Tevens heeft dat deel van Maleisië te maken gehad met overstromingen die niet mals waren. Dit konden we dan ook letterlijk zien toen we na een 3 uur durende boottrip aankwamen op de plaats van bestemming. We kregen info van de bewoners van de jungle, dat ging letterlijk zo. Bewoner: 'Van de 10 hostels (kaart in zijn hand), zijn deze hostels open'. 'Dit hostel hier, hier en hier'. 'Dit hostel is compleet weggespoeld, dit hostel ligt hier tegen de oever aan'. Je moet je indenken dat er dus matrassen van bedden liggen enz....tegen de oever. Ik schoot enorm in de lach van die grappige opmerking, maar eigenlijk is het te triest voor woorden. Mensen die niets hebben, hebben nog bijna minder na deze natuurramp. Ondanks dat ze weer aan het opbouwen waren werden we super tof ontvangen en hebben het oudste regenwoud van de wereld kunnen bezichtigen.

Er leven nog een 200 tijgers in het wild, evenals olifanten en ander grote zoogdieren. De dag even afgesloten met een canopy, wat zoveel betekend als boomtoppen. Je raadt het al, we zijn door de boomtoppen gewandeld via grote bruggen aan kabels (zie foto's). De dag erop gingen we maar eens een kijkje nemen bij de Orang Asli, vrij vertaald 'de originele mens'. Dit zijn de 'echte' bewoners van Maleisië. Leven in boomhutjes, overleven van voedsel uit de jungle en kleden zich met bipslaps en peniskokers. Gaaf om te zien, maar het is net aapjes kijken. Alsof mensen bij mijn voordeur staan om even binnen in huis te komen, zodat ze kunnen zien hoe ik leef.......BIZAR! Maar we hebben het vooral gedaan om te leren over hun gebruiken en dergelijke. Ze doden hun voedsel met blaaspijpen, waar ze giftige pijlen mee afschieten. Dat zijn toch wel weer de leukere verhalen.

Na de leerzame dagen in Taman Negara gingen we nog een keer naar Cameron Highlands. Het voelde bijna als thuiskomen, maak je geen zorgen mensen, daar moeten jullie nog even op wachten! Na een heerlijke jungle trekking, besloten Lianne en ik een zonsopgang tocht te boeken. Met de beste gids in de historie van gidsen hebben we met goede moet de hoogste berg getrotseerd. Eén en al mist, dus we zagen geen hand voor ogen. Daarnaast was de gids dus een grote 'nobody' door tevens niets uit te leggen, ongeïnteresseerd over te komen en domweg in zijn terrein wagen te blijven zitten als we iets gingen doen. Dit werd uiteraard door ons en een ander koppel snel opgepakt om de spot mee te drijven. Dat maakte onze dag toch nog een beetje goed. In de middag onze beloftes ingelost door hitch hikend terug te gaan.

Het werd tijd voor een beetje mooi. Miss Holland en ik gingen dan ook naar Pangkor. Een eilandje aan de westkust, maar niet voordat we besloten om Orang Oetangs te gaan bezichtigen. Na 3 uur wachten op een busstation en vijf zakken pinda's verder, besloten we toch maar rechtstreeks naar het eiland te gaan. We kwamen niet bedrogen uit, super relaxte sfeer en toffe mensen. Het enige wat Maleisië een beetje mist is de cultuur om echt lekker te dineren en te drinken. Het is een moslimcultuur, waarbij alcohol gerust een tientje voor een glas is. Dan praat ik niet over Ringgit of een andere valuta, gewoon de oer hollandse Euro, hahahha!

Na een leuke boottrip, jetskiën en brommertochtjes hadden we nog een lekker avondje in Kuala Lumpur. Warempel, het was ook nog eens Valentijnsdag. We hebben dit gevierd door lekker uiteten te gaan, tussen de beroemde Petronas Towers. Bij een Mexicaans achtig restaurant. Is weer eens wat anders dan bami met wat vlees hé! De dag was aangebroken dat Lietje weer huiswaarts ging keren. Er vloeiden wat traantjes en er werden wat sippe blikken uitgewisseld, maar we hebben ons groot gehouden. Anders gezegd, ik was weer alleen.

Ik besloot die dag direct om naar Indonesië te gaan. Mijn vlucht naar Medan (Sumatra) was weer eens bijzonder. Gewapend met een gezonde bruine kleur was ik nog steeds de enige 'blanke' op de vlucht. Dat zet je toch aan het denken. Eenmaal aangekomen op het vliegveld was het niet anders. Totdat ik een mede reiziger tegen kwam. Bleek die gast ook nog eens Nederlands te zijn, wat het helemaal grappig maakte. We zijn naar Bukit Lawang gegaan. De plek waar je onze medemens kan zien, de orang-oetang.

Na een rit van 5 uur over wegen die zelfs in je ergste dromen niet voor komen kwamen we aan in een verlaten dorp. Althans, dat dachten we! Nou mooi niet dus, enorm veel reizigers en indo reggae mannetjes die de hele avond muziek maken. Dit is zo'n beetje mijn stijl. Vandaar dat ik vandaag de dag hier nog steeds te vinden ben. We hebben vandaag een trekking gedaan door de jungle en de vriendelijke, doch wilde orang oetangs gezien. Kom niet te dichtbij anders mis je zo een lichaamsdeel. Zo sterk zijn die beestjes dan ook wel weer. Ik mag wel van geluk spreken dat we vandaag die trekking nog konden doen, want gisteren besloten we met een groepje finnen lekker te gaan tuben.

Ik zeg 'fuck Vang Vieng', waar ik getubed heb in Laos. Dit is pas tuben. In de regen gingen we door de jungle stroomopwaarts. Maar wat we niet in de gaten hadden was dat de rivier beetje, bij beetje omhoog kwam door de regen en erg onstuimig werd. We besloten, avontuurlijk als we zijn, gewoon veder te lopen. Eenmaal aangekomen bij een kleine waterval sprongen we met tube en al in de rivier. Gekkenwerk zo gezegd, want de rivier was reeds al een meter of 2 omhoog gekomen. Tumblers en kolken van meters wachten op ons. Eerlijk gezegd heb ik me doodgelachen en zijn we er met super veel blauwe plekken en schrammen vanaf gekomen. Onderweg nog een krokodil tegen gekomen, gelukkig had die zijn laatste levenslicht gezien. Onderweg werden we zelfs door de locals uit het water gehaald, zo goed en kwaad als dat kon. Het was niet meer verantwoord. Na een biertje toch maar besloten verder te gaan, beetje avontuur moet je opzoeken. Aangekomen bij het hostel konden we met de koppies omhoog lopen, want dat hebben we toch maar mooi geflikt, ook al dacht iedereen dat we mentale issues hadden, hahahahah!

Eerlijk is eerlijk, de sfeer en de activiteiten die hier op ons pad komen zijn echt geweldig. Volgende stekkies gaan ergens op dit mooie deel van Indonesië zijn waar ze actieve vulkanen hebben.

Tot laters