Ho ho ho ho Chi Minh City - Cambodja

Ho ho ho ho a Merry Christmas achterblijvers,

We bevinden zich een aantal dagen voor kerst. Ook in deze landen wordt er uiteraard aandacht besteed aan kerst, ook al is het 35 graden. Er zijn zo langzaam weer 2 weken voorbij gegaan waarin het nodige is gebeurd. We waren gebleven in het oude historische stadje Hoi An in Vietnam.

Dit stadje heeft ons de nodige zonnestralen geschonken in een toentertijd donkere week. Dit kwam zoals gezegd door de tyfoon. Jammer genoeg is er een tweede tyfoon gedetecteerd een week geleden (genaamd Hagupit). Deze tyfoon kwam wederom vanaf de Fillipijnen naar Vietnam toe, vandaar dat we Hoi An achter ons gelaten hebben om naar het zonnige zuiden te rijden. Dit ging middels een nachtbus naar Nah Trang. Hier eenmaal aangekomen hebben we door de stad heen geslenterd om een scooter verhuur te vinden om onze weg te vervolgen naar Dalat. Waarom vraag je jezelf af? Nou, dit is vrij eenvoudig. Nah Trang bestaat het gehele jaar 80% uit Russen. Nou is het niet zo dat Russen per definitie slecht zijn, denk aan de Kournikova's en Sharapova's van deze wereld, maar de gemiddelde Rus moet je lekker links laten liggen. Dit hebben we dan ook gedaan en zijn met onze scooters onderweg gegaan.

Een geweldige trip, door de bergen van Nah Trang naar Dalat. Willekeurig zag je watervallen naar beneden zeilen in de mooist denkbare natuurlijke settingen. We zijn 180 graden gedraaid in het feit dat je in Vietnam een moped (zogenaamde motorbike) of scooter moet rijden. Dit is iets voor een toekomstige reis. Vietnam doorreizen per motor. Vele reizigers die we tegenkomen doen dit en het levert je geweldige landschappen, verhalen en situaties op.

Eenmaal aangekomen in Dalat hadden we eindelijk weer een lekker zonnetje op ons gericht. Dalat Family Hostel is ons thuis geweest voor 3 dagen. Waarom licht ik dit hostel eruit, nou omdat Mama de eigenaar is. Een zwaarlijvige 50-er die nadat haar man ervandoor is gegaan heeft besloten met haar 4 dochters een hostel te beginnen. Elke dag rond 5 uur kookt ze voor iedereen en kan je gezamenlijk met een man of 20 voor 2 dollar zoveel eten als je wilt. Natuurlijk zijn de beroemde vietnamese loempia's er in overvloed. Zoveel liefde en wilskracht verdiend een pluim, vandaar dat de prijs voor de liefde deze week naar Mama Dalat gaat.

Naast een leuk hostel kwamen we in Dalat om een canyoning trip te doen. Gewapend in onze sneakers, zwembroek en shirt gingen we de jungle in om te abseilen van watervallen, te sliden van watervallen en van rotsblokken te springen (zie foto's). Iets wat één ieder van ons nog nooit had gedaan in ons leven. Dit maakte het tot een onvergetelijke dag. Je loopt letterlijk in het midden van een waterval om dan vastgeketend aan een touw naar beneden te lopen. De laatste 5 meter laat je je achterover vallen en spring je achterste voren de plomp in. Het meest spectaculaire van de dag was de 11 of 7 meter jump die je kon doen vanaf een rotsblok. Het vergt enigszins zelfvertrouwen en cojones (spaanse kokosnoten) om deze sprong te wagen. Uiteraard waren Mollie en ik de bikkels van de groep. Mollie ging als eerst, mooie sprong, grote plons, niets aan de hand. Daarna kwam een ietwat dikkige meid uit Engeland. Wit, rood haar, het gebruikelijke recept. Zij besloot na een aanloop om niet te springen, maar door haar knieën te gaan. Letterlijk iedereen hield hun adem in, want na het eerste stuk steken er rotsblokken uit op een lager niveau. Ze scheerde rakelings met haar hoofd langs deze uitstekende rotsblokken en overleefde eigenlijk op miraculeuze wijze deze sprong. De gezegde 'White men can't jump' gaat in deze niet op, want het zou moeten zijn white fat women can't jump ;)!
Gelukkig zijn wij bikkels na deze bijna doodervaring gewoon doorgegaan met springen. Dit leverde uiteraard mooi beeldmateriaal en een pijnlijke kont op. Kortweg een dag om nooit te vergeten, zoals we zeggen, we hebben uiteraard de foto's nog.
Oh ja, zou het bijna vergeten dat we ook nog een dagje naar de Elephant waterfalls zijn geweest. Niet te vergelijken met de Niagara watervallen, maar een mooi stukje natuur. Na deze dag hebben we afscheid genomen van alle mensen waarmee we samen hebben gereisd. Becca de laatste der Mohikanen uit the States ging haar laatste week op een eiland spenderen alvorens naar huis te vliegen. Dit betekent dat we nog alleen met Steve (onze Engelse koorknaap) over zijn.

Met hem zijn we onze weg vervolgd naar Ho Chi Min City. Het vroegere Saigon. De stad is vernoemd naar de eerste president van het huidige Vietnam. Vroeger was Vietnam opgedeeld in Noord- en Zuid-Vietnam. Noord was Communistisch en Zuid werd geleid door de Fransen. Toen Zuid de Fransen eruit had gewerkt kwamen de Amerikanen naar Vietnam omdat ze bang waren dat het communisme zou verspreiden en hoogtij dagen zou vieren. Dit staat bekend als de Vietnam war. Deze duur 21 jaar en hetgeen wij misschien wel kennen zijn de tunnels waarin de Vietcong hun oorlog voerden. Hiervoor zijn we naar Cu Chi gegaan om dit van dichtbij te bekijken. Ik heb zelfs in de tunnels gelopen, met mijn lange gestalte. Het is een indrukwekkend gezicht en tot de dag van vandaag is het een groot litteken in de Amerikaanse geschiedenis. Waarom deze gruwelen zich hebben voltrokken in dit land? Iedereen heeft hier zijn eigen gedachte en waarheid over.

Ho Chi Minh zelf is een fantastische op westerse infrastructuur gebaseerde stad. Alles is 's avonds verlicht op de Las Vegas manier. We hebben hier dan ook een aantal lekkere avonden genoten met een fantastisch uitzicht vanuit ons hostel.

Na alle Vietnamese avonturen waren we toe aan een nieuwe uitdaging. Deze uitdaging ligt in Cambodja en heet Koh Rong. Dit eiland is een bijzondere parel in Zuid-Oost Azië. Er leven nagenoeg alleen maar toeristen op het eiland en elke dag wordt er vanuit het vaste land een boot vol eten en drinken afgegeven om de mensen te voorzien in hun dagelijkse behoeften. Elektriciteit en water zijn vanaf 2 uur 's avonds niet meer beschikbaar. Dit leverde geweldige taferelen op tijdens het uitgaan. Lekker jolig na een aantal drankjes valt opeens de muziek uit en wordt je vriendelijk verzocht om naar huis te gaan, hahahah! Alleen dit is een lastige taak omdat je geen hand voor ogen ziet. Dus alles is op de tast en gevoel. Het eiland bezit een natuurlijke schoonheid die ongekend is. Parel witte stranden en geweldige koraalriffen. Hier hebben we dan ook de afgelopen 5 dagen gechillaxed (zoals we dat in het Engels zeggen).

De aankomende dagen gaan we de trieste geschiedenis van Cambodja bekijken in de vorm van de 'Killing Fields' in Phnom Penh en vieren we kerst in Siem Reap. Zo rond Oud en Nieuw zal ik weer inchecken.

Voor nu wens ik iedereen een fijne en gelukzalige kerst toe, dat de kalkoen maar mag smaken. Daarnaast één ieder een fijne jaarwisseling en doe geen dingen die ik ook niet zou doen. Vooral niet op oudjaarsdag op bierderij Bonkers.

Ciao