Sumatranen

Selamat sore oftewel goeiemiddag peoples!

We zitten in wat rustig vaarwater op het moment dus het; 'kom, ik schrijf er weer eens even lustig op los', gevoel kwam boven drijven. Het is alweer een goede twee weken geleden dat we in de jungle van Bukit Lawang onze medeaap hebben mogen aanschouwen. Het is te voorspellen, maar in de tussentijd is er het één en ander voorgevallen.

Allereerst de titel, waarom Sumatranen? Zijn er 'echte' tranen gevloeid? Nou, nee. Het slaat allereerst op het fantastische wegenstelsel in Sumatra. U raadt het al, om te huilen. Vanaf Bukit Lawang naar onze volgende bestemming Lake (Danau) Toba is welgeteld 150 km. Op dit fantastische stukje wereld doe je daar welgeteld 7 uur over. Waarom, vraag je jezelf af. Omdat de lieve heer is vergeten om de uitvinding asfalt naar Sumatra te brengen, hahaha!

Daarnaast zijn het ook tranen van geluk, zoveel mooie plekken op één eiland (jaaaa, het is een eiland. Wikipedia zegt dat Sumatra het op vijf na grootste eiland ter wereld is) dat is een mazzeltje.

Genoeg gehuild, we waren aangekomen in Lake Toba. In de ochtend pakten we de boot naar het eiland in een vulkanisch meer. Snapt u hem nog, op een hoogte van 900 m +NAP ligt er een meer met een eiland daar midden in. Dat moet dus wel een bijzondere plek zijn. Na een kleine wandeling door de lokale markt, waarbij de slagers vrolijk hun koeien voor het blote oog aan het onthoofden waren, kwamen we aan in tuk-tuk. Ik heb me laten vertellen dat het dorpje tuk-tuk de bakermat is geweest voor de FULL-MOON PARTY'S. Hier was het allemaal begonnen een 30 tal jaar geleden, voordat het naar Thailand is verhuisd. Vage verschijnselen zoals 'happy mushrooms' en glow in the dark paint zijn daarom ook heel normaal in tuk-tuk.

Wij zijn al gek genoeg van onszelf, dus de happy mushrooms heb ik maar in de jungle laten staan. Wat hebben we dan wel gedaan. Nou we hebben de dagen gevuld met het rijden van scooters en het zwemmen in het meer. De eerste trip met onze gloednieuwe schakel brommertjes ging naar het midden van het eiland. Op de kaart stond dat daar een meer in een meer (volgt u het nog!!) moest zijn op ongeveer 1.300 m +NAP. De weg er naar toe was op zijn zachts gezegd een RAMP. Alleen maar bakkeien en gaten, dus na een goed uur en twee lekke banden zijn we maar met de staart tussen onze benen weer afgedaald. De volgende dag hadden we een nieuw plan, gewapend met een kaart zijn we helemaal om het middenstuk heengereden. Om vervolgens even af te koelen in een hotspring, waarbij het water zo'n 50 graden is....tsssss, auwwww! Eénmaal aangekomen bij het meer was de teleurstelling zo niet nog groter...een klein plasje water. Het droge seizoen heeft al het water doen verdampen....hahahah!

We hebben de volgende twee dagen dan ook maar besloten om het zekere voor het onzekere te nemen, door alleen maar rond het meer te hangen en te zwemmen. Ondanks de relaxte dagen werd het nog wel even heet onder voeten voor één van mijn reisgenoten. Hij werd na een lekkere vreetpartij bij de plaatselijke batak, (naam van de stam van het eiland) met een steen bekogeld. Reden: Op een rekening van 352.000 rupiah kwam de beste man 1.000 tekort. Antwoord van reisgenoot: 'Fuck off, you're trying to rip us off'! Mr. Batak bedacht zich geen moment en probeerde onze reisgenoot een hengst te verkopen. Hij miste, dus kwam er een steen aan te pas.....weer mis! Toen kwamen daar de legendarische woorden; 'Batak people eat people, so watch your back'! Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat zijn geringe gestalte van 1 m 50 weinig zou uitrichten, dus wij barstten allemaal in lachen uit.

Na genoeg geruzied te hebben in Lake Toba hebben we besloten om met een 6mans wolfpack naar de Banyak Islands te togen. Privébus, check. Geen asfalt, check. Niet kunnen slapen, check! Maar na een 12 uur durende busrit en een 5 uur durende bootreis krijg je een verbluffend schouwspel van eilanden en lichtblauwe, ondiepe wateren. We (4 finnen, 1 nederlander en ik) hadden een privé eiland bedongen. Het leek net Expeditie Robinson, behalve het feit dat drinken en voedsel inbegrepen waren. Eigenlijk kan ik er vrij kort over zijn, zie de foto's en oordeel zelf. We hebben voornamelijk kokosnoten verorberd en het onderwater leven bezichtigd met masker en snorkel.

Na het eiland leven besloten we met zijn zessen na de volgende plaats van bestemming te reizen; Bukittinggi. Voormalig Nederlandse koloniestad. De reis duurde het luttele aantal van 25 uur, inclusief de bootreis naar het vaste land. Gebroken doch voldaan - door een prachtige rit door de jungle - kwamen we aan in deze voormalige kolonie, genaamd 'De Kock'. Hier zijn we als groep uit elkaar gegaan, waardoor ik overbleef met onze Nederlandse metgezel.

Na jungle, vulkanisch meer, parelwitte stranden ontbrak er nog één ding op onze Sumatra lijst; VULKANEN! Dit konden we dan ook aftikken in Bukittinggi. Na een dagje bijkomen hebben we met zijn tweeën besloten om de vulkaan Marapi te gaan bedingen. In 2012 heeft hij voor het laatst zijn vuurregen over de lokale bevolking gespoten, dus je kan zeggen dat hij op zijn minst ACTIEF is.

Gewapend met een rugzak vol warme kleren, liters water en het lokale voedsel gingen we met twee lokale maninkabau indo's de vulkaan op. We hadden bedongen dat we in namiddag de vulkaan op gingen, tegen middernacht aankomen en dan een uur of 4 slapen alvorens de zonsopgang te bezichtigen. Zo geschiedde, na een vier uur durende klim bereikten we eindelijk Basecamp. Waar we onze tent opzetten, warme kleding aantrokken en ons welverdiende flesje rum naar binnen goten. Even voor de goede orde, de drank is puur en alleen om warm te blijven. Voordat hier misverstanden over bestaan. Aangezien het prachtige schouwspel van de sterrenhemel en de bijna volle maan zo adembenemend was ben ik pas rond 3 uur gaan slapen. Brrrrrr...wat een kou, zelfs met 4 lagen, een slaapzak in een tent was het niet te doen. Toch nog 2 uurtjes gepakt alvorens we de laatste 15 minuten beklimming gingen toen tot aan de top. Rond 6 uur 's ochtends zagen we dan ook een verbluffende kleurenpalet van goud-gele stralen die tevoorschijn kwamen door de wolken. De krater van de vulkaan is met een diepte van enkele honderden meters ook zeer indrukwekkend en afschrikwekkend te noemen. Zoals een bekende voetbalcoach ooit zei: 'Dit zullen we nooit, nooit, nooooooit meer vergeten'.

We hebben nu de chill modus even aangezet alvorens we dit ongelooflijke stukje aarde gaan verlaten. Het vervolg gaat aankomend weekend plaats vinden en de reis gaat dan naar Borneo (Maleisië) en Brunei (oliestaatje).

Afsluitend wil ik nog even zeggen dat ik één ieder die van natuur houdt Sumatra kan aanraden. Er zijn vele activiteiten te doen, mooie natuurlijke verschijnselen, geweldige cultuurlijke uitingen en dan vergeet ik het eten nog te vermelden; 'uit de kunst'! Bottom line is dat je van wegen moet houden zonder asfalt ;)!

Tot in Maleisië ...Sampai Jumpa