Uganda - Mzungus in the mist

Landgenoten,

Winston Churchill zei ooit: ‘Uganda is the pearl of Africa’. In de afgelopen twee weken heb ik dit zelf mogen ervaren, luister en huiver. Veilig aangekomen in Jinja, nadat ik de Ugandese grens was overgestoken vanuit Kenia in het plaatsje Malaba. De eerste stop zoals reeds in het voorgaande verhaal beschreven waren de Sipi Falls. Een prachtige 95 meter hoge waterval die op 3 verschillende niveaus naar beneden klettert. Dit was in culinaire termen het aperitief voor wat komen ging.
Jinja is de adrenaline hoofdstad van Uganda, een uitstekende plek om te beginnen om zo de parel van Afrika en al haar geheimen te ontrafelen.

De eerste reizigers die ik ontmoette, na weken alleen door Afrika rondgedoold te hebben, waren een groepje Engelsen nabij de Sipi Falls. Woonachtig in Jinja, dus de link was gelegd om met zijn vijven naar Jinja te togen. Een enerverende trip (zoals altijd in die matatu’s, welke tot de nok toe gevuld worden met mensen en dieren) waarbij ik jullie dit prachtige verhaal niet wil onthouden. Om zoveel mogelijk geld te verdienen, stoppen meeste matatu’s een aantal kilometers voor de stad van bestemming. Je spullen worden overgeladen en de chauffeur wordt onderhands wat geld toegeschoven. Dit gebeurde eveneens voordat we in Jinja binnen rolden. Mijn backpack moest overgeladen worden in de nieuwe bus. Een zwaarlijvige Ugandees, met een gezichtsuitdrukking van ‘Ik eet twee borden matoke (gepureerde bananen) met gemak als ontbijt’, stapte uit de wagen. Hij deed de klep open en toen gebeurde het……! De laadruimte is gevuld met levende kippen, allen vastgebonden met een touwtje om hun poten. Tijdens het openen van de klep ontsnapte er twee van die kemphanen, die meteen hoppend over de snelweg stuiterden. Je raadt het al, die dikke Ugandees er achteraan. Leedvermaak is misschien wel het mooiste wat er is, maar om een 20 kilo overgewichtige Ugandees achter een stel kippen aan te zien rennen doet je glimlachen. Sterker nog, ik had de tranen over mijn wangen van het lachen, ondanks een ½ uur vertraging daardoor. Mijn dag kon niet meer stuk…wat een HELD!

Zoals eerder gememoreerd is Jinja de adrenaline hoofdstuk van dit kleine Afrikaanse landje. Raften, bungeejumpen en kajakken zijn een paar van de hoogtepunten die je hier kan beleven. Gelukkig kwam ik op een zaterdag aan, dus kon ik meteen aan de geweren in ‘the Nile River Resort’ bar. Na een avondje doorhalen had ik maar liefst een handvol mensen/reizigers leren kennen. Na een paar drankjes met mijn grote mond toegezegd te gaan helpen bij een vrijwilligersorganisatie genaamd ‘East Africa Playground’. In mijn boek is een WOORD EEN WOORD. Dus ik met mijn brakke gesteldheid om 7 uur mijn nest uit, om naar een klein dorpje onder de rook van Jinja te togen.
Hier waren 7 Engelse vrijwilligers (rond mijn leeftijd) actief om een speeltuin te bouwen voor 1300!! Ugandese kindjes (van 3 t/m 13 jaar). Gelukkig hadden ze het zware werk al gedaan in de voorbije weken en diende de speeltuin te worden geverfd. De hele ochtend en begin middag hebben we zwaar geploeterd om alle speeltuigen een lichtgevende kleur te geven. Prachtig resultaat, al zeg ik het zelf.
In de middag doen de vrijwilligers ‘Art & Play’ met die kids. Je krijgt ca. 100 kinderen toegewezen die je dan 1,5 uur dient te vermaken. Met mijn voetbal achtergrond was dit een makkie…..VOETBAL! Stel je dit voor; 100 donker gekleurde kids die achter 1 bal aanrennen. Dat is een GROTE ongeorganiseerde chaos, waarbij er een kabaal wordt geproduceerd dat gelijk staat aan een kudde olifanten die een kettingbotsing op de A12 veroorzaken.
Niet voor niets staat er geen blanke in de 100 meter sprint bij een atletiekwedstrijd, wat kunnen die gastjes rennen. De grappen over dat ze van jongs af aan 10 kilometer moeten lopen om water te halen, zijn redelijkerwijs de waarheid. De meeste kinderen groeien op in een omgeving waarbij ze meteen fysiek aan de bak moeten. Water, hout of auto onderdelen sjouwen is een normale taak voor 5 tot 10-jarigen.
Na een lesje in voetbal skills geleerd te hebben ben ik met de staart tussen de benen weer naar Jinja vertrokken, wel voldaan met mijn geleverde arbeid.

De reden dat ik in Jinja ben is het RAFTEN (bungeejumpen was te laag, maar 44m). De dag erop heb ik mijn aangemeld voor dit hele circus. Met een 30 tal mensen van Overland trucks (voor diegene die Overland niet kennen, google maar eens) werden we in een vrachtwagen getransporteerd naar DE NIJL. De blauwe ader in Oost-Afrika die leven in dit deel van de wereld mogelijk maakt. De oorsprong van de Nijl begint vanuit Jinja, waarbij de Nijl zich helemaal naar Egypte begeeft om in de Middenlandse Zee uit te komen. Genoeg geschiedenisles….Raft Time. Gewapend met 5 personen van het Nationale Ugandese Kayakteam gingen we de ‘great rapids’ trotseren. Dit stukje natuur produceert de grootste stroomversnellingen ter wereld. We hebben 8 super grote stroomversnellingen van de 5de categorie gedaan, waarbij we twee keer uit onze boot zijn gesmeten. Niet geheel zonder gevaar, want in deze stroomversnellingen kan van alles gebeuren. Vandaar dat de Kayakkers aanwezig zijn, deze equivalenten van Tarzan –ook wel Black Jezus genoemd- beschermden ons tegen ongelukken. Ik kan je verzekeren dat Arnold Schwarzenegger jaloers zou zijn als hij hun torso’s zou bewonderen, godnondeju….! Extra tip: Op 25 Augustus 2015 zal het Ugandese Kayakteam (één van de beste in de wereld) strijden in Ottawa om het wereldkampioenschap. Waarschijnlijk uitgezonden op Eurosport….het is maar dat je het weet. Al met al een daggie om in te lijsten, helemaal door de afsluiting met een bbq en onbeperkt bier ;).

Mijn trip zou zich vervolgen naar het westen van het land. Na een bliksembezoek aan de Kampala te hebben gebracht, pakte ik voor het eerst een CoachBus naar Fort Portal. Tijdens deze rit heb ik weer met stijgende verbazing op mijn stoel zitten wippen. De kleding die een gemiddelde Ugandees draagt is naast kleurrijk ook erg interessant. Zo zag ik een man met een oranje overall, niets bijzonders zou je denken, ware het niet dat het een Amerikaanse overall met ‘Inmate’ op zijn rug was. De beste man kan dus een gevangenispak dragen en het staat hem nog goed ook.

Fort Portal is een leuk stadje, waarbij de marktjes en het uitgaansleven een belangrijk deel van de dag vullen. Na verscheidene aanschaffingen te hebben gedaan op kledij gebied (Wat in Azië niet paste is hier te groot), ben ik een aantal keren het nachtleven in gedoken. Muziek: Dancehall en Reggae, Dans: Te flexibel voor mijn stijve lichaam. Pff wat kunnen die gasten dansen. Vooral de vrouwen, het lijkt een beetje op ‘droogneuken’ op een podium. Als blanke moet je dan ook na een paar uur wegwezen, want al die vrouwen zien een wandelende portemonnee lopen en randen je zowat aan op de dansvloer. Ervaring rijker zeg ik dan maar….hahaha!

De natuur is het woord ‘parel’ in Winston Churchills zin. De natuurreservaten zijn van ongekende schoonheid en in grote getalen aanwezig. Na een kleine beklimming te hebben gedaan in de Rwenzori Mountains (genaamd de bergen van de maan) ben ik samen met een Engelse reizigster afgereisd naar het Zuiden. Uganda is samen met Rwanda en de DRC (Congo) de enige plek waar je Berg Gorilla’s nog in het wild kan zien. Uiteraard ben ik hiervoor naar Afrika gekomen. Ware het niet dat zo’n dagtrekking rond de 700 dollar kost. Een beetje te gortig voor mijn portemonnee, alhoewel ik het wel erg jammer vind dat ik niet in staat ben dit te doen. Als vervanger hebben we een trekking gedaan naar het drielandenpunt van Rwanda, DRC en Uganda. Hierbij trek je door de bergen met kans op het zien van berg gorilla’s, olifanten, gouden aapjes en honderden vogelsoorten. Zie de foto’s voor wat sfeerimpressies. Dit zijn de bergen die je in elke natuur documentaire ziet als het gaat over de berg gorilla’s. Hebben we ze stiekem dan toch gezien, zonder het astronomische bedrag neer te tikken. Het antwoord is JA…tijdens onze trekking konden we in de verte een groep berg gorilla’s voorbij zien trekken. Jammer genoeg niet van dichtbij, maar het gevoel was er niet minder om. Voor mij is dit een waardige afsluiter van één van de mooiste landen ter wereld, als het gaat om natuur. Mocht ik de Jackpot winnen, dan zijn de gorilla’s mijn eerste prioriteit.

Als jullie dit verhaaltje weer gelezen hebben zit ik mijn Hollandse Cojones lekker aan het strand in Rwanda. Land van de duizenden heuvels en de Franse Baquette.

Ik zeg Adieu en tot sinas….:P