Pilipinas Butanding and Sabong

Geachte volgers,

Na een absentie van bijna drie weken is er weer het nodige gebeurd dat het daglicht niet verdragen kan! Bij deze weer een smeuïg en zoet sappig verhaal vanuit de Filipijnen. Land van 7.107 eilanden, mits het vloed is natuurlijk. Wanneer het eb is zijn er ineens 6 eilanden meer op de wereldkaart te bewonderen. Het is ook het land van de hanengevechten, maar daarover uiteraard meer!

In mijn laatste verhaal waren we in het zuiden van Myanmar, waar ik op dat moment nog een drietal dagen door ´moest´ brengen. Ik zet het tussen aanhalingstekens, want er is niets zo saai als je klaar bent voor het volgende avontuur en je moet een aantal dagen wachten. Myanmar was ´a blast´ zoals ze in het Engels zo mooi zeggen. Er is alleen één maar: Het land bestaat voornamelijk uit pagoda's en prachtige natuur. Dit betekent dat je voornamelijk aan cultuur snuiven doet. Na 4 weken komt dat snuiven letterlijk je neusgaten uit. Dus na een drietal dagen niet veel te hebben uitgevoerd kon ik me eindelijk via Kuala Lumpur na de Filipijnen laten vliegen.

Niet zonder slag of stoot. De laatste weken was ik niet helemaal in optimale conditie, dus in KL heb ik eerst nog even ome doc bezocht die me besloot een aantal medicamenten te geven. Gelukkig zijn we op dit moment weer in aardige vorm. En de tweede stoot kreeg ik te verwerken op het vliegveld. Meneer Jonkers u moet een return ticket hebben om de Filipijnen te bezoeken. Ik: 'Ja, maar mevrouw, ik ben een backpacker. Wij backpacken omdat we doorgaans niet weten wanneer we terugvliegen'. Zij: 'Niets mee te maken, je koopt er maar één'. Dus ik ergens in een aftandse eettent een wilde gok gedaan wanneer ik terug zou vliegen. Zoals het er nu naar uitziet een perfect keuze. Het geeft met een 4-tal weken in de Filipijnen die tot nog toe zeer goed voor me is. Meneer Jonkers loopt na de incheck-balie en krijg te horen dat ik het return ticket moet laten zien. Mijn telefoon is kaduuk, batterij van mijn laptop leeg en mevrouw de AirAsia deskmedewerkster denkt dat ik een printer op mijn rug meedraag. Dus na een 1/2 uur heen en weer schreeuwen in een 3-tal talen heb ik het voor elkaar gekregen dat ik toch mee mocht met de vlucht...pfieuw, 10 minuten voordat ie vertrok zat ik op mijn stoel. Beter gezegd mijn eigen rij ...hahahah ;)!

Eerste halte was Boracay. Party eiland in de volksmond van de Filipijnen. Dit was dan ook een welkome afwisseling na maanden in cultuur rijke moslimlanden en Myanmar te hebben gebackpackt. Een biertje, zonnetje, strandje en mooie Filipijnse billen. Op dit eiland waren voornamelijk Filipijnen, omdat het land zo afgelegen ligt zul je er niet super veel Westerlingen zien. Samen met een gast uit Chili en Frankrijk waren we een dodelijke combinatie op de dansvloer, beter gezegd strand. Eerste avond werd onze Chileense maat door een uitsmijter op de grond gewerkt, dus veel vuurwerk en leven in de brouwerij. De tweede avond mochten we bij een Jamaicaans optreden aanschuiven die onze favoriete nummers uit de reggae genre ten gehore bracht. Dit alles met een fles rum in de linker en een glas bier in de rechterhand. Ik zeg Boracay is 'hemel op aarde'!

Na 3 dagen was het dan ook wel genoeg en besloten we met zijn drieën naar het zuidelijk gelegen Cebu te togen. Eén ding moet je weten over de Filipijnen, die gappies proberen overal geld uit te slaan. Bij de ferry terminal moet je een fee betalen voor zowel de boot als de natuur (environmental fee). Je moet voor je bagage betalen en straks moet je ook nog dokken als je een schepje zuurstof neemt. Blank staat synoniem aan BETALEN! Gelukkig heb ik karrenvracht aan peso's in mijn binnenzak anders zat ik nog steeds op hetzelfde eiland. Dus we vervolgende onze weg naar Cebu City met een overnacht boot. Lekker knus met een 2.000 man op een schip slapen. Om er een beeld van te krijgen moet je denken aan de titanic en dan vooral economy class of misschien nog wel erger, de schipmedewerkers die de ovens vulden. Eénmaal aangekomen was de bokswedstrijd 'van de eeuw' bezig. Floyd Mayweather tegen de trots van de Filipijnen Manny Pacquiao...! Die hebben we dus ff meegepakt met onze kleine vriendjes al hier. Met een klein biertje in de hand en een burgertje op de vuist zagen we hun trots verliezen. Na deze teleurstelling konden wij als backpackers gelukkig verder gaan naar het eiland Malapascua.

Alle namen hebben een spaanse invloed en klinken zoals een roman geschreven door zuid europese auteurs. De één nog mooier dan de ander. Op dit eiland hebben we vooral onze koppies op het mooie koraal en de kleurrijke vissen laten vallen. Een ander dier dat hier voor komt is de Tresher Shark. Een 7 meter lange haai die je gelukkig niet bijt. Ik had me opgegeven om een duik te doen, maar door mijn fysieke ongemakken was het uiteindelijk niet verstandig om te duiken (safety comes first). Ondanks dit mocht ik die dag naar een onbewoond eiland, waarbij ik alleen een fotootje zal uploaden, die zegt meer dan genoeg.

Het eilandleven kan je eigenlijk geen genoeg van krijgen, maar één ding bleef onze aandacht trekken. Daarop hebben we besloten om met zijn drieën naar Oslob te gaan. In het zuiden van Cebu is dit kleine dorpje omgedoopt tot Butanding village. Butanding is een mooi woord voor whaleshark (walvishaai). Deze beesten komen doorgaans langs dit stukje eiland op hun grote migratietochten. De locals geven ze zo nu en dan wat te eten, waardoor deze opzienbarende beesten blijven terugkomen. Dus de kans dat je er één tegen het lijf zwemt is 'zeer' groot. Maar dan moet je wel onder begeleiding de zee in. U raadt het al, Meneer Jonkers houdt niet zo van begeleiding en regeltjes en luisteren naar al die kleine Filipijntjes dus ik ben samen met een Zimbabwaanse reiziger de open zee ingezwommen. Na een goed uurtje naar de bodem van de oceaan gestaard te hebben zagen we in een flits een grote schaduw langs ons heen komen. Daar was ie dan, een 8 meter lange walvishaai met een mooi pallet aan witte stippen op zijn schubben. Ik kan het gevoel niet uitleggen om zo'n dier onder water te aanschouwen. Het laat je iig nietig voelen als mens en daarnaast klopt je hart net even wat sneller dan wanneer je een nemo uit de anemonen ziet komen.

Ondanks deze encounter met de whaleshark heb ik me de volgende dag wel opgegeven voor een begeleidende tour, want met mijn onnozele verstand had ik geen camera bij me op het moment dat we onze vriend tegen het lijf aan zwommen. Tijdens dit tripje waren er een twaalf stuks die zich verlekkerden aan de vissen en plankton die de plaatselijke vissers hadden meegenomen voor deze beestjes. The biggest big boy was ongeveer 14 meter lang!!! Hoppatee, inpakken en wegwezen! Foto's uploaden en volgende plek, zo geschiedde.

De plek waar ik nu verblijf heet Dumaquete, een slaperig stadje in het zuiden van het eiland Negros. Dit eiland heeft honderden verborgen gems (zoals ze zo mooi zeggen). De eerste gem was Casaroro falls. Een 68 meter hoge waterval, die je na een jungletocht van 1 uur bereikt. Na veel vloeken en tieren zijn we eindelijk aangekomen bij dit kleine natuurlijke wonder. Adembenemend is één van de woorden die je eruit kunt gooien voor dit soort plekken. Toch zal deze plek altijd in mijn herinnering blijven door de 'Sabong'! Zwaar drinkende en rokende filipijnse mannen die geld inzetten op hanengevechten. Je kan begrijpen dat deze taferelen allerlei soorten playboys, prostituees, geweren en pooiers met zich meebrengt.

De officiële naam is 'cockfights' en de arena wordt dan ook 'cockpit' genoemd. In deze 'cockpits' wordt er zwaar gewed op één van de twee hanen. Sommige weddenschappen gaan tot een bedrag van 50.000 pesos, voor de rekenwonders onder ons, dat is een goeie 1.000 euro's.
Dit is de manier waarop een gevecht wordt gehouden: Allereerst zijn er twee groepen, de Inilogs en de Biya's. Voor elk gevecht wordt er van twee kampen een haan naar binnen gebracht die door de eigenaren worden gestreeld en bewerkt alvorens ze elkaar in de ogen kijken en ophitsen. Als dit is gebeurt dan is er tijd voor het publiek om weddenschappen te plaatsen. De ringleiders nemen weddenschappen met het publiek aan, waardoor er een favoriet wordt uitgeroepen. Bij dit kamp gaat het lampje bovenaan het scorebord branden zodat iedereen weet welke haan als favoriet wordt gekozen. Dan begint het wedden onderling. Honderden filipino's schreeuwen bedragen en een kant waarop ze wedden, simpel gezegd zijn het dus 1 op 1 weddenschappen.

Dan wordt de schede van het mes gehaald bij beide hanen, die ze aan één poot dragen en begint het gevecht. Sommige gevechten zijn over binnen één seconde omdat letterlijk de nek open wordt gereten van één van de arme beestjes. Andere gevechten gaan door tot het bittere eind, totdat er één overeind blijft staan. The winner takes all en zal dus zijn inzet dubbel uitbetaald krijgen. Wij hebben een 7-tal handen gespeeld en ongeveer break-even gedraaid. Maar naast het geld zijn de onderlinge disputen veel mooier om te zien. Soms worden er dingen afgesproken en niet nagekomen. als dit gebeurt dan wordt dat eenvoudig opgelost door met een pistool rond te zwaaien, of met een groepje goed getrainde vrienden, diegene waarmee je een weddenschap hebt afgesloten te bezoeken. Kortweg een geweldige ervaring om te midden van deze maffiosi praktijken het ware filipino leven te ervaren.

Als het de aankomende twee weken zo doorgaat dan ligt er veel moois in het verschiet. Vooralsnog een land waar ik één ieder naar toe zou willen dirigeren. A must see before you die country! Met deze scherpe woorden verlaat ik de 'cockpit'. Welterusten!

PS: De orkaan die deze week in de Filipijnen woedt, is in het noorden. Ik zit in het zuiden dus er is voor mij weinig aan de hand (fingers crossed).