tyfone Haiyan

Goedemorgen volgers,

Er zijn stilletjes weer 2 weken verstreken waarin super veel gebeurd is. Dus riemen vast, daar gaat ie.

We waren gebleven bij de dag dat wij, grote voetbal fanaten die we zijn, naar een wedstrijd van Vietnam gingen. Zoals iedereen weet heb ik weleens wat in de voetballerij gedaan en menig wedstrijd je gezien. Wat ik hier mee heb gemaakt is nauwelijks te bedenken.

Op de wedstrijddag pakten we de bus vanuit ons hostel naar het stadium. Het duurde een kleine 90 min, in propvolle bussen, alvorens we een stadium zagen opdoemen. Rinke, Steve en ik waren uiteraard de 3 langste mensen in de bus, dus hier begon het 'kijken' al. We voelden ons bijna popsterren, zo werden we aangegaapt door menig Vietnamees. Eénmaal in het stadion was het nog veel extremer. De ogen branden in onze ruggen toen ze 3 westerse blanken met vietnamese shirts de tribune op zagen komen. Uiteraard lieten wij ons niet onbetuigd, gewapend met een paar biertjes en een GoPro (maak je films mee) hebben we het publiek opgezweept om achter de ploeg te gaan staan.

De 2de helft kozen we ervoor om tussen de harde kern te verblijven. Mensen gaven hun plaatsen op om ons blanken te zien schreeuwen. We kregen megafoons in de handen gedrukt en tezamen met de stok van de GoPro hebben we het publiek naar ongekende decibellen geschreeuwd. Eindstand 3-1 voor Vietnam. Dit kwam ons ten goede, want eenmaal buiten het stadion gingen we met z'n 3en helemaal los. Zingen, schreeuwen en dansen. Dit zorgde ervoor dat er een aantal duizend personen om ons 3 heen kwam staan om de overwinning te vieren. Vuurwerkbommen, toeters, alles erop en eraan. Hierna kregen we van alle kanten kinderen, meisjes, vaders, ventjes, opa's en van alles en nog wat in de handen gedrukt om met ons op de foto te mogen. Eerlijk is eerlijk, we weten nu eindelijk hoe een popster zich voelt, alleen duurde het voor ons 1,5 uur ;)

Na deze geweldige dag, gingen we naar nog een highlight in Vietnam; Halong Bay'. Dit natuurreservaat bestaat uit schitterende rotsblokken (lime rocks genaamd) die opdoemen uit het water. Nadat we een tour hadden georganiseerd voor 3 dagen kwam onze vriend Haiyan aan land. Haiyan is een subtropische tyfoon die ervoor zorgde dat we jammer genoeg maar 1 mooie dag hebben meegemaakt op het water van Halong Bay. De andere dagen mochten we er niet op uit, want het was te gevaarlijk. Hierop besloten we terug te keren naar Hanoi en onze reis zuidwaarts te vervolgen. Mijn grootste reden om naar Zuid-Oost Azië te gaan, werd uiteindelijk dus de grootste nachtmerrie. Maar zoals ze zeggen: 'you win some and you lose some'.

Het weer bleef de aankomende dagen onstuimig, maar gelukkig hebben we in Tam Coc het droog kunnen houden. Dit is een plaatsje waar je de mooie rijstvelden kan bezichtigen, die tussen prachtige bergpartijen liggen. Hier vaar je met een bootje doorheen, waarbij de mensen niet met hun handen maar met hun voeten roeien! Naast de prachtige landschappen was het leukste wat we daar hebben meegemaakt uiteraard de taxi chauffeurs. Weer probeerden ze ons af te zetten. Voor een ritje van 3 km werd 30.000 Dong gevraagd (ongeveer 1,50). Hun gingen akkoord en begonnen te rijden. 12 km verder vroegen wij ons af waar ze ons in godsnaam heen gingen brengen. Zij hadden evenmin een idee als wij, omdat hun Engelse vocabulaire als uitgebreid was als het zeggen van "Yes", hahhahaha. Dus wij als goede toeristen weigerde te betalen wat ons natuurlijk op een scheldkanonade kwam te staan. Zelfs de spelling daarvan klopte van geen kant. You...you, no good, fucking, fucking, fucking....hahhaha! Wat een volk die vietnameesjes. Eén dag later was het de beurt aan onze hostel eigenaar die ons brommers had geleend. Ik had de enige schakelbrommer, die zoals een echte lomperik zoals ik het betaamd, het niet langer volhield dan een paar uur. Gashendel kapot. Wij terug bij elkaar achterop naar het hostel. Of ik even een vrachtwagen wilde huren om hem op te halen...hahaha! Die mensen hebben geen benul van het doen van zaken, het draait alleen maar om betalen. Ook hier hebben we ons weer doorheen geslagen met een glimlach en zijn naar Hue (midden Vietnam) getrokken.

Dit stadje was vroeger een imperialistische grootheid. Het slechte weer dat we met ons meebrachten zorgde voor een gezapige twee dagen. We zijn nog wel een paar tempels wezen bekijken, maar dat was het. Het hoogtepunt was het sinterklaas spel dat we gingen spelen met de Engelsen, Amerikanen en wij Nederlanders. Iedereen had de dag ervoor cadeautjes gekocht en op de dag zelf speelden we een 3 ronde spel waarbij je cadeautjes kon winnen. Dit leverde uiteraard mooie taferelen op en hilarische cadeaus, die je normaliter nooit zou kopen.

Deze cadeautjes zouden gelukkig nog van pas komen. Mondkapjes, hoeden, helmen en nekbraces werden allemaal meegebracht op onze scooter tocht naar Hoi An. Dit wil zeggen, dat wij alles proberen om niet de bus te pakken naar de volgende bestemming, maar zelf scooters huren en erheen rijden. De hostels zorgen ervoor dat onze bagage op de plaats van bestemming aankomt. Deze scooter rit komt in de top 10 van mooiste dingen die ik heb gedaan in mijn leven. Je rijdt ongeveer 8 uur door verschillende onwerkelijke landschappen, bergen, zee, strand en jungle. Je ziet watervallen, wildlife en veel kleine dorpjes met Vietnamese cultuur. Het zoeken van de juiste route is al een opgave en als de overheid dan ook nog besluit om op plaatsen geen asfalt neer te leggen dan lach je jezelf een ongeluk. Eenmaal aangekomen in DaNang (grote industriële stad) hadden we het super naar ons zin. Duizenden scooters om ons heen, zodat we catch me if you can konden spelen. Met 80/100 km/h knalden we door de straten van deze stad. Want dat is het mooie aan Vietnam. Regel 1: 'Er zijn geen regels'. Inhalen doe je rechts, links of door het midden, zolang je maar tuuuuuutert. Snelheid restricties zijn er niet, wie het snelst rijdt, is er het eerst....!

We zijn nu aangekomen in Hoi An, het eerste strand na 5 weken reizen. Jammer genoeg nog een beetje regenachtig maar als we nog meer zuidwaarts gaan komt onze grote warme geel/goude vriend weer te voorschijn.

Ons gaat het goed, we hebben het super naar ons zin. Leuke mensen om ons heen, goed eten en fijne hostels.

Het volgende verhaal zal volgen in het Zuiden van Vietnam, fingers crossed dat er weer absurde doch mooie dingen gaan gebeuren.

(probeer foto's te uploaden, je weet het nooit met de snelheid van het internet hier, dus heb geduld)!!!

Over and Out.